Tekst: Adriaan Duiveman & Aukje van Hout
Foto: Jules Schmeits
Het gezicht van Thomas lichtte blauw op door het scherm van zijn mobiel. Achter hem trok traag het gelige schijnsel van het parlementsgebouw aan hem voorbij. Architectonische pracht weerspiegelde naast onze rondvaartboot in het kabbelende water van de Donau. Thomas kon er niet naar kijken. Hij had gewichtiger zaken dan de laat negentiende-eeuwse neogotiek aan zijn hoofd: zijn digitale Molboekje.
De hele week observeerde Thomas zijn medestudenten met argusogen. Hij maakte driftig aantekeningen om niets over het hoofd te zien. Zijn zinnen waren gezet op het ontmaskeren van de Mol. Sommige anderen maakten zich druk om iets heel anders: zij ijverden fanatiek bij hun docentbegeleiders voor gratis bier. Met liefde deelden de begeleiders halve liters uit, blij nog van enig nut te kunnen zijn. Want: waarom waren deze uitvreters eigenlijk mee?
In ieder geval niet om de studenten te behoeden voor schaars geklede dames op de bar. In Hongarije blijken sommige cocktailbars verrassend genoeg niet enkel cocktails te serveren. Sommige heren (Vincent) bleken dat wel te kunnen waarderen en lieten de voetbalwedstrijd in het nabijgelegen café voor wat hij was. Haastig spoedden zij zich naar het vrouwelijk schoon. Anderen verlieten onthutst en in rap tempo het café, hoewel Sofie het niet kon laten alsnog gefascineerd naar binnen te gluren.
De begeleiders waren zeker ook niet mee vanwege hun zangtalent. Vol overgave vertolkten zij De vlieger van André Hazes (speciaal voor Ivo), maar alle enthousiasme ten spijt: het was geen welluidend hoogstandje. Het gebrek aan functionaliteit van de begeleiders begon inmiddels op te vallen: verschillende argwanende studenten stelden kritische vragen. Daarop besloten Adriaan en Aukje dat het tijd was om zich nuttig te maken.
Op de zonovergoten campus van de ELTE-universiteit zagen zij hun kans schoon; hun natuurlijke habitat haalde het beste in hen naar boven. Zij wierpen zich aldaar op als bewakers van het academische niveau van de studiereis. In het kader van de academische opdracht leverden de studenten grandioze presentaties, waarin een glorieuze rol voor een sprakeloze Matz was weggelegd. Adriaan doceerde tot slot de Hongaarse en Nijmeegse studenten over landschap, waterbeheer en militaire metaforiek. Dat leek een geslaagde exercitie, want zelfs Mariska viel niet in slaap. Nog nooit voelde Adriaan zich zo nuttig en voldaan.
Was daarmee de taak van de docentbegeleiders volbracht? Het leek er wel op. Ze waren namelijk zeker ook niet mee ter ondersteuning van de reiscommissie. Die had alles onder controle. Petje af voor de super strakke organisatie van een fantastische reis! Jullie maakten de begeleiders zo goed als overbodig. 🙂
Groeten van Adriaan en Aukje