Voetballende neerlandici

Tekst: Eva Keulen
Foto: Manon van Dorst

De zon brandt op mijn huid, de geleende scheenbeschermers klemmen zich strak om mijn onderbenen en ik vraag me af waarom ik me hiervoor heb laten strikken. Ik kan niet eens voetballen! Terwijl de supporters en de spelers van team SVN-2 luid applaudisseren, klinkt het eerste fluitsignaal. Team SVN-1 trapt het Grote Voetbaltoernooi der Neerlandici af. De strijd gaat dit jaar tussen studieverenigingen SVN uit Nijmegen, Awater uit Utrecht, ZaZa uit Groningen en NNP uit Leiden. Wie zal de felbegeerde titel dit jaar mee naar huis mogen nemen?

Het supporteren gaat me goed af: ik schreeuw de longen uit mijn lijf en klap zo hard mogelijk voor mijn mede-SVN’ers. Iris Del-Tin wappert enthousiast met haar zelfgemaakte spandoeken en Jeanine Schurer blijkt een bloedfanatieke supporter. Ook de overige supporters proberen hun studiegenoten enthousiast naar de overwinning te joelen.

Het vrolijke gejoel verandert plots echter in een geschrokken ‘oe’ als Adriaan Duiveman na een mooie actie over het veld strompelt. Vervolgens constateren we met samengeknepen billen dat Jos Muijres een spectaculaire duik maakt. Gedreven als hij is om de bal te bemachtigen, bleek dit niet het laatste contact tussen de letterkundedocent en het kunstgras te zijn.

Na een mooie overwinning van SVN-1 is het tijd voor SVN-2 om onze studievereniging trots te maken, dus ook ik mocht aan de bak (beter gezegd: aan de bal). Een overwinning zat er voor mijn team helaas niet in: SVN-2 was niet opgewassen tegen de prestatieteams van de andere studieverenigingen.

Onze studievereniging staat echter bekend om de onderlinge vriendschappen en wij zouden geen SVN’ers zijn als we elkaar niet zouden helpen. Sommige spelers van SVN-2 werden reservespelers voor het eerste team en de rest voegde zich enthousiast bij de supporters: als SVN-2 niet kan winnen, dan SVN-1 hopelijk wel!

Helaas, hoe goed SVN-1 ook bezig was, ze bleken zowel in de halve finale als in de troostfinale niet opgewassen te zijn tegen hun tegenstanders en moesten uiteindelijk teleurgesteld en uitgeput toekijken hoe Awater er met de winst vandoor ging.

Er werd echter niet lang getreurd, want onder leiding van commissiehoofd Dion Kwint ontpopte menig SVN’er zich zowaar als een heuse barbecuebaas. Met een buffet bestaande uit verschillende salades, liters knoflooksaus, uit vreemde zakken geserveerde satésaus en natuurlijk lekkere stukjes vlees werden onze sportieve maagjes weer gevuld en was het voetbaldebacle weer vergeten.

Inmiddels was er door het KNMI code oranje afgekondigd. Terwijl het weer besloot om lekker tegendraads te doen, bleken de SVN’ers ook nog eens razendsnelle en goede puinruimers. Nadien konden we moe maar voldaan neerploffen in het Sportcafé.

Nadat de andere teams weer richting hun thuishavens waren vertrokken, besloten een paar achtergebleven SVN’ers nog een heus tafelvoetbaltoernooi te spelen om daarna te ondervinden dat het poolen hen ook best goed afging.

Al met al was het een zeer geslaagde dag en ik heb weer wat geleerd: als oud-handbalster moet ik erkennen dat je zelfs van (slecht) voetballen spierpijn krijgt…