Fotorechten behoren toe aan NTR Public Broadcaster, verkregen via Wikimedia Commons
Tekst: Puck Gielen
Twee weken geleden was ik volop carnaval aan het vieren, maar gezien de onzekere tijden waarin we leven, opende ik tussen de praalwagens en polonaises door soms ook even de NOS-app. Het zou immers tragisch zijn als ik zou moeten ontdekken dat er een beurscrash heeft plaatsgevonden doordat het bier ineens 350 euro kost, of dat ik woensdagochtend ontdek dat de Derde Wereldoorlog is begonnen doordat de volledige programmering op tv ineens in het Russisch is. Oorlog, crisis, rampspoed, ik was op veel voorbereid. Maar niet op de kop die daadwerkelijk bovenaan het nieuwsoverzicht in de NOS-app prijkte: ‘Presentatrice Dieuwertje Blok (67) overleden’.
Dieuwertje Blok was een van mijn kinderhelden, en ik denk dat ik daarmee voor een groot deel van mijn generatie spreek. Als langgelover heb ik extra lang van het Sinterklaasjournaal kunnen genieten, al moet ik zeggen dat het Sinterklaasjournaal misschien nog wel leuker is als je het geheim van Sinterklaas wél kent en alle grappen bedoeld voor de ouders ook snapt. Het is een ongekende succesformule: grappig, spannend, en een goede manier om kinderen bekend te maken met het genre van het journaal. En de held van het programma was natuurlijk niet de Sint, de Hoofdpiet, of zelfs niet Amerigo, maar presentatrice Dieuwertje Blok.
De afgelopen jaren was er veel te doen om het Sinterklaasjournaal. Gezonken stoomboten, verdwenen pakjes, een zieke Sint, het zou allemaal veel te stressvol zijn voor jonge kinderen. Toch kan ik me niet herinneren dat ik als kind ooit wakker gelegen heb van het Sinterklaasjournaal. Want ook al lagen alle cadeautjes in zee, waren alle sleutels van het Pietenhuis kwijt en waren alle pagina’s van het Grote Boek van de Sint leeg, Dieuwertje bleef altijd opgewekt. Dieuwertje hield altijd hoop, hoe uitzichtloos de situatie ook was, hoe onmogelijk een goed einde ook leek. En als Dieuwertje geloofde dat alles weer goed zou komen, nou ja, dan moest dat wel zo zijn. En natuurlijk kreeg ze altijd gelijk. 5 december kwam, en alles kwam goed!
Inmiddels heb ik de leeftijd bereikt waarop ik ook het NOS Journaal volg. Het NOS Journaal heeft de laatste jaren, waarschijnlijk vanwege het succes, steeds meer elementen overgenomen van het Sinterklaasjournaal. Zo zijn er tegenwoordig steeds vaker hoofdpieten te zien die eigenlijk totaal ongeschikt zijn voor hun functie, worden er steeds vaker scènes uitgezonden die zo kinderachtig zijn dat je als volwassen mens haast niet gelooft dat ze echt waar zijn, en vraag je je steeds vaker af: hoe gaat dit in hemelsnaam ooit nog goed komen? Het tragische aan het NOS Journaal is alleen dat het geen Dieuwertje Blok heeft. Er is geen 5 december, het nieuws gaat maar door en door en nooit is er eens een presentator die een sprankje hoop biedt.
We leven in onzekere tijden. Oorlogen, crises en rampspoed zijn aan de orde van de dag. Maar als je een dezer dagen het NOS Journaal kijkt, en het wordt je even te veel, denk dan aan Dieuwertje Blok. Stel je voor dat zij daar staat om het nieuws te presenteren, hoopvol en opgewekt, soms tegen beter weten in. En denk aan wat Dieuwertje ons geleerd heeft. Hoe uitzichtloos de situatie ook is, hoe onmogelijk een goed einde ook lijkt, 5 december komt.
Alles komt goed!
Alles komt goed!
Alles komt goed!
Dieuwertje, bedankt voor alles!