Tekst: Merel Damhuis
Vorige week woensdag, op 18 december was het weer zo ver: het grandioze SVN-kerstfeest. Zoals vanouds waren we bij elkaar gekomen in de Waagh met docenten, promovendi en natuurlijk de studenten Nederlands om het jaar feestelijk af te sluiten. Ook zoals vanouds waren er weer acts tussen de gangen te bewonderen. Ons redactielid Merel Damhuis was er deze avond bij, niet alleen om het geluid te bedienen, maar ook om de hele avond te recenseren voor de Uitvreter! Voor iedereen die er om welke luttele reden dan ook niet bij kon zijn of voor degenen die het nog eens willen herbeleven: hier is een terugblik op het kerstfeest!
Het is 18.00 op woensdagavond en de genodigden druppelen binnen. Gelukkig druppelen enkel de gasten, want het regent godzijdank niet net als vorig jaar. Dat is een lichtpuntje, de avond begint al goed. Wacht even, wat? Woensdagavond?! Wat doen we op deze dag in de Waagh? Wat is er gebeurd met de traditionele donderdagavond? Ik herinner me nog mijn eerste SVN-kerstfeest in 2019, op de donderdagavond – of nou ja, vooral de dag erna. Hoe fantastisch we met de eerstejaars bij de enige echte Anja de Feijter in de collegestoelen zaten, nagenietend van het kerstfeest, en meteen de feeststemming in konden duiken zonder nog twee dagen naar college te hoeven gaan. Het waren simpelere tijden, maar dat terzijde.
Alle gasten vinden een plekje in de zaal – het zijn ook altijd de docenten die zo ongezellig achterin gaan zitten – en de muziek wordt zachter gedraaid. Onze voorzitter Anna Savić opent de avond met een welkomstwoordje en introduceert onze gastvrouw van de avond. Ja mensen, u leest het goed. Het is niet de man die we allemaal hadden verwacht, maar een hooggewaardeerd oud-voorzitter, Eva Keulen. Het past wel bij dit volledig vrouwelijke bestuur om ook een vrouwelijke spreker voor de avond te regelen, maar ik mis wel het gouden glitterjasje. Voordat de avond daadwerkelijk van start gaat, herinnert Eva ons eraan om in deze donkere, onzekere tijden wat liever voor elkaar te zijn en tijd te maken voor elkaar: vraag eens écht aan iemand hoe het met diegene gaat. Gelukkig wacht ons een vier uur durend programma waarin we stil moeten zijn voor optredens en tussendoor onze mond volproppen met eten.
Mijn buik rammelt al, dus ik hoop dat het vlot gaat verlopen. Bij een SVN-kerstfeest horen natuurlijk muzikale en/of creatieve inzendingen van de studenten. Er is altijd een tekort aan eerstejaarsstudenten onder de acts, maar dit jaar word ik verrast: de eerste act zijn de ‘Blokfluitbabes’ die voor ons enkele kerstliedjes ten gehore brengen op – de naam verraadt het al – hun blokfluiten. Leoni Spee, Doris, Eva Hugen, Sofie Marseille, Femke ter Haar en Merith van Eijden komen al giechelend naar voren. De reden van deze act: veel mensen die op muziekles zijn gegaan, zijn ooit op de blokfluit begonnen, dus een groepje samenstellen moet goed te doen zijn. En zie hier het resultaat! Een zuiver geluid voortbrengen blijkt daarentegen soms een uitdaging – het hout was denk ik nog te koud om op te spelen. Tip van de recensent: toch nog maar een paar jaartjes terug op muziekles, Merith wil vast helpen.
De volgende act is een trouwe ouwe: Tobias van de Sanden loopt naar voren om niet een, maar twee liedjes te laten horen. Ditmaal knallen de nummers ‘Love is a compass’ en ‘Want met jou dicht bij me’ door de speakers. Het verloopt haast vlekkeloos (de geluidsvrouw maakt een klein foutje) en de zangkunsten worden met luid applaus en een enkele traan ontvangen. Deze liedjes zijn bitterzoet. Een ode aan alle mensen die alleen zijn met de feestdagen. Hé, ik begon er net lekker in te komen, maar nu raak ik al geëmotioneerd. Waar blijven de grote, vrolijke kersthits? Waarom zingt nooit iemand ‘Ik ben een kerstbal’ van Bert en Ernie zodat ik lachend achterover val?
Aan vallen geen gebrek bij ons voorgerecht: Leoni Spee komt net als vorig jaar een dansoptreden vertonen. Als geluidsvrouw wist ik al welk nummer het zou worden en zodra ze met een stoel naar voren komt, lopen weet ik al genoeg: dit wordt een spektakel. Ze kijkt achterom en ik druk op start. In sierlijke, krachtige bewegingen wordt ‘Caberet’ van Liza Minelli vertolkt. Niet alleen het publiek valt achterover van verstelling, ook de stoel vindt het allemaal knap wat er gebeurt en gaat erbij liggen. Leoni is echter een echte showvrouw en ik ben er meteen van overtuigd dat dit bij de act hoort. Van sprongen in de lucht tot vallen op de grond; de stuntcoördinator van Home Alone kan nog wat van haar leren.
Na het voorgerecht zijn we een beetje opgewarmd en komt Isa de Baaij naar voren. Ze heeft zichzelf beloofd om meer uit haar comfortzone te stappen dit jaar – en dat lukt nu op de valreep! Ze draagt een prachtig stuk voor waar we los op kunnen gaan met tekstanalyse. Het is muisstil in de zaal, iedereen hangt aan Isa’s lippen. Dit is toch waar wij als studenten Nederlands van smullen! Weg met dat hoofdgerecht! Hier hebben wij het hele jaar op zitten wachten; pure emotie, prachtige zinsopbouw, een ode aan onze taal, totdat een vergelijking wordt geconcludeerd met ‘als mij’, boete! Gelukkig studeren we Nederlands en wordt er niet van ons verwacht dat we de taal al vlekkeloos beheersen, anders waren we allemaal al gepromoveerd!
Dan gebeurt er iets onverwachts: het bestuur wordt aangekondigd. Hoe kan dat? Het bestuur sluit toch altijd af? Sommige dingen moet je gewoon laten zoals het is. Afijn, ze lopen op, maar het optreden laat het nog even afweten. Als geluidsvrouw is het dan je plicht om het publiek te entertainen – dus de muziek gaat weer aan. De reden? Vera’s baard blijft niet plakken. De reden voor die baard? Dat is niet moeilijk te raden. Een kerstfeest vraagt natuurlijk om een vertelling van het kerstverhaal zoals we die allemaal kennen, met in de hoofdrol: Bourdieu (we komen nog steeds niet van hem af). Vera accepteert dat de baard niet blijft hangen en dat de tijd dringt. Anna begint te vertellen, Deirdre en Vera komen op en samen laten ze zien hoe Bourdieu een zure man wordt door de afwijzing van zijn lieveling. Uit wraak steelt hij alle boeken en alle studenten raken diepbedroefd. Wie de film The Grinch heeft gezien, weet dat op het eind alles goed komt, zo ook in deze vertelling. Door de ontmoeting met zijn oude lieveling, die ditmaal wordt vertolkt door onze gastvrouw Eva, weet Bourdieu weer zin in het leven te vinden en alle boeken worden uitgedeeld. Wat een prachtige, intertekstuele kerst gaan we tegemoet!
Lotte Jensen, eat your heart out, want nog geletterder wordt het als Eva Scheurs en Simon van Nunen een deel van de theatervoorstelling ‘Ik hoop op zegen’ van Blauwdruk opvoeren. Een hilarische hervertelling in de toekomstige tijd van het epos Gijsbrecht van Aemstel, doorspekt met straattaal, Engels, Frans en Duits; een prachtige spiegel van onze samenleving. Ik kijk naar mijn spiekbriefje waarop de tijdsindeling staat, oeps, we lopen al zeker tien minuten uit en het hoofdgerecht moet nog komen. Het deert no-one, vielleicht dat l’entrée somewhat kalt raakt. Simon zwemt op het eind door de klappende handen van het publiek dat naar voren is gelopen, maar ‘Ik zweer ’t ge, Gijs, het is thans tijd, we mussen nu verkassen.’
De honger is gestild en we zijn toe aan ons toetje. Nog drie acts te gaan: docenten Jos Joosten en Paul Hulsenboom laten ons de calorieën eraf swingen in hun kersthit ‘Ik verlang naar meer NTC’. Met rake sneren naar andere docenten die ook wel eens hun best mogen doen om bij te dragen aan het kerstfeest door middel van een optreden, worden ze onder gejoel en applaus ontvangen door alle gasten – ik ben bang dat de betreffende docenten het daardoor niet hebben gehoord. De zangkwaliteiten van Paul gaan perfect samen met de rauwe gitaar van Jos. De ontvangst naderhand liegt er niet om: dit was dé klapper van de avond. Als ik dan toch een kritiekpunt mag geven? De volgende keer dat je een ode wil brengen aan onze studie, schrijf dan een nieuwe tekst op een van oorsprong Nederlands lied, zoals ‘Kerstezel’ van Kinderen voor Kinderen, ‘Ik ben een kerstbal’ van Ernie en Bert, of ‘Flappie’, van Youp van ’t Heck.
Wie deze opdracht wel goed heeft begrepen, is de AcCo. Ande Cremers krijgt de microfoon en stopt gelijk wat publieksbetrekking in hun act: het bestuur mag komen helpen om het doek hoog te houden. Zij voeren namelijk een tableau vivant op met een schitterend spektakel over Flappie, jazeker, die van Youp van ‘t Heck. De scènes praat Ande aan elkaar met een slim script, afgeleid van het lied. Doris Schut mag het konijn zijn, Caya van der Mullen de vader, Stella Aelmans de moeder, Lotte Bastiaansen en Alex van der Meij zijn er ook bij en Jinte Nieboer speelt het arme kind. Terwijl ik het vele gelach uit de zaal hoor komen, begin ik te denken dat ik toch echt de beste plek van allemaal te pakken heb: naast me is onze penningmeester Vera haar dwarsfluit aan het opwarmen voor de volgende act en ik zie precies achter het gordijn hoe de AcCo giechelend en licht in paniek van plek naar plek zoeft, waarna tevergeefs geprobeerd wordt om te communiceren met de bestuursleden die het gordijn moeten laten zakken. Het is werkelijk een genot om naar te kijken. Dít is wat ik zoek in een kerstact: een intellectueel script, het publiek erbij betrekken, een vleugje nederlandse cultuur, creativiteit en pure chaos. Dankjulliewel AcCo.
Het doek is nog niet gevallen voor de laatste drie sterren: Vera van Kaam, Merith van Eijden en Lieke Joppen. Merith heeft een arrangement gemaakt van ‘Have Yourself a Merry Little Christmas’ voor dwarsfluit, klarinet en gitaar. De prachtige lage klanken van de klarinet in combinatie met de hoge noten van de dwarsfluit werden samengebracht door de zachte aanrakingen op de akoustische gitaar. Een prachtige afsluiter van een prachtige avond.
Wie nog eens wil verkondigen dat NTC’ers niks anders kunnen dan lezen, schrijven en grammatica verbeteren, moet eens volgend jaar door de ramen kijken bij de Waagh, de woensdag- of donderdagavond voor de kerstvakantie. Want avonden als deze vormen het hoogtepunt in het jaar van menig student én docent Nederlands, en terecht. Ik kijk ernaar uit om volgend jaar Margit Rem te zien tapdansen op ‘Carol Of The Bells’ en Rob van de Schoor te horen zingen op ‘Kerstballen’ van De Jeugd van Tegenwoordig. Misschien zet ik dan eindelijk mijn kerstballenpak in elkaar om ‘Ik ben een kerstbal’ op te voeren.
De Uitvreter wenst jullie gezellige feestdagen en een sprankelend, neerlandistisch 2025!