Met de tentamens in onze agenda’s (of juist niet…) en de zomervakantie in het vooruitzicht kunnen we misschien héél eventjes ontspannen door terug te kijken naar de vorige vakantie: de studiereis naar Kopenhagen!
Door Simon van Nunen
Zelfs zij die met enige regelmaat colleges weten te missen, arriveerden op tijd op de Wedren. Daar stonden sommigen stuiterend te wachten, terwijl anderen al kleine oogjes hadden. Hoe dan ook: de hele groep werd gekenmerkt door de knalrode petjes.
De Duitssprekende buschauffeur wist in ieder geval van aanpakken, want door slechts een enkele stop van nog geen halfuur haalden we bijna twee ponten eerder dan gepland. Met een hoop gegrom en gesteun ruilde iedereen de bus in voor een stoeltje of bank op de boot. Ondanks het geklaag maakte dit vroege uur wel dat we een prachtige zonsopkomst konden aanschouwen, waardoor de veel te dure koffie iets minder bitter smaakte.
Voor de thuisblijvers (of de mensen die wél konden slapen in de bus, grom grom): op het platteland ziet Denemarken er dus precies uit als Nederland. Het idee dat we elf uur lang in rondjes hadden gereden door het Brabantse boerenland, stopte pas toen we Kopenhagen binnenreden. ‘Ik ben in Lent!’ riep Doris nog enthousiast. Laten we die verspreking maar toeschrijven aan slaaptekort…
Na een sterrenontbijt bestaande uit krentenbollen, ontbijtkoek, appelsap en wat vrije tijd, verzamelden we ons voor de Københavner Kaos: een speurtocht waarbij we in groepjes van hot naar her de stad doorgingen om foto-opdrachten – ingestuurd door zowel docenten als stuco-leden – uit te voeren. Ik hoor je zeggen: samen op de foto in een vreemde stad, leuk! Maar ik verdenk de stuco ervan dat dit idee, zeker nu de meesten onder ons minstens 24 uur wakker zijn, toch voort is gekomen uit leedvermaak.
Het was een spannende strijd waarin het ene groepje beduidend fanatieker was dan het andere, met voor het groepje van Jip (die ik toch zeker vijf keer het statement ‘Wij hebben zéker gewonnen’ hoorde maken) een enigszins teleurstellende uitkomst. Om de teleurstellingen te kunnen verwerken (en de overwinning te vieren!), kregen we de tijd om uit te rusten en wat te eten, zodat we genoeg energie hadden voor de sprookjes-, mythen- en sagenwandeling.
Dit keer waren de leiders van de wandeling, zittend op een komisch hoog bankje, opvallender dan de petjes, wat me een goed teken leek. Na een charmante afsprong leidden ze ons door de stad langs verschillende beelden en monumenten (of plekken waar een beeld had moeten staan), waar we een sprookje, mythe of sage uitbeeldden. Het voelde bijna als een voorproefje van het aankomend theaterstuk, maar dan met een iets minder vrijwillige rolverdeling. Ik beloof dat er in Liefs, Sara géén koningen met voetfetisj en bordjes pap met/zonder boter zitten. (Zeker weten? Koop dan nu je kaartjes! Komt dat zien!)
Op de eerste avond kregen we al de kans om de echte Københavner trots te aanschouwen. Daar heb je overigens niet zo veel aan gemist als je er niet bij was. Iddo bereidde ons al voor: ‘Hier zijn we bij de Kleine Zeemeermin, ook wel bekend als de grootste teleurstelling van Kopenhagen.’ De telefoon die we bijna het water in zagen glijden, zorgde voor meer ophef dan het beeld. Zegt dat genoeg?
We sloten af met een kringetje waarin we allemaal met een waxinelichtje in onze hand stonden. Vele waren snel gedoofd, want het waaide helaas te hard. Bij gebrek aan enthousiasme doofde het idee om nog uit te gaan net zo snel, waarop we met zijn allen de tocht naar het hostel inzetten. Net nadat ik iemand quasi-verontwaardigd ‘Het lijkt wel of we door een horrorfilm lopen!’ hoorde roepen, stuitten we op de schaduw van twee soldaten. Gelukkig kwamen we veilig thuis en kon iedereen eindelijk hun bedje in.
Genietend van de Deense zon liepen we een dag later richting de koninklijke Deense Bibliotheek alias The Black Diamond voor een rondleiding die ook wel geschikt was voor een groep architecten in spe. Ach, het toont wel mooi aan hoe breed letterenstudies zijn, want behalve het archiefsysteem kan ik nu ook verklaren waar de bouwstijl in het oude gedeelte van deze bibliotheek vandaan komt. Na de rondleiding was het tijd om onze vleugels uit te slaan (als een zwaluw, zou je kunnen zeggen. Of niet, Julius?) en op zoek te gaan naar een plek om te lunchen. Een aantal studenten bleef hangen in het museum om de tentoonstelling rondom fotografie te bekijken, die zeker ook de moeite waard was.
Voor de reizigers die zo teleurgesteld waren dat de geplande triatlon een 1 april-grap bleek te zijn, bood de Rundetårn (ronde toren) een schrale troost. De minder sportievelingen onder ons vonden hoop in het feit dat de toren net geen 35 meter in hoogte aantikt, waardoor de tocht naar boven niet ellenlang is doch een prachtig uitzicht verschaft.
De vrije tijd die volgde op deze enorme klim werd grotendeels benut door alle boek- haak- en Harry Potter-winkeltjes van Kopenhagen af te struinen en uiteraard te dineren, voordat we opnieuw verzamelden voor een avondje lachen, gieren, brullen (tenminste, dat hoopten we).
De Knock Knock comedy club vulde zich snel met een stuk of veertig zéér directe neerlandici, waar de ene komiek overduidelijk beter mee om kon gaan dan de andere. Ik heb die avond meer gelachen om het publiek dan om de grappenmakers op het podium, wat me voor hen een slecht teken lijkt. Het crowdwork zorgde er in ieder geval voor dat er een aantal memorabele uitspraken werden gedaan van onze kant, waaronder een gepanikeerde ‘We share a room!’ van Doris als antwoord op de vraag waarom er een jongen omringd was door enkel meiden.
Het avondprogramma was vrij en werd naar ieder wat wils ingevuld: er werd gechilld in de lobby van het hostel, terwijl een andere groep de karaoke indook. Eerstejaarsmascotte Roony besloot zelfs dat dit het perfecte moment was om hun belastingbrieven te posten, waarna er een kleine tussenstop bij de McDonalds werd gemaakt.
Op woensdagochtend konden we allemaal een ontbijtpakket ophalen, maar de broodjes ham waren niet bijzonder plantenvriendvriendelijk en de broodjes kaas waren… eetbaar, dus er bleef maar een karige start van de dag over. Overigens was er stiekem toch tijd genoeg voor het ontbijtbuffet, waar een paar mensen handig gebruikgemaakt van hebben. Met een al dan niet stevige bodem werd voor sommigen van ons een Bijzonder Brakke Busreis naar Malmö ingezet. Er werd al gehamerd op het feit dat je je identiteitsbewijs mee moest nemen, en dat was niet voor niets: net nadat we de brug over waren, werd de bus gestopt bij de grens. Met lastige gebaren probeerde onze chauffeur duidelijk te maken met hoe veel we in de bus zaten. Toen een agent binnenstapte, vroeg hij met een moeilijk gezicht ‘school?’. Onze buschauffeur antwoordde bevestigend met ‘student!’, waarop de agent met een wegwuivende beweging uit de bus verdween. Met een gezamenlijke lachbui als gevolg.
Onze eindbestemming, het Moderna Museet, werkte zo inspirerend dat we zelf ook aan het knutselen sloegen. Zeg nou zelf, een groep studenten die op stoeltjes van kleuterhoogte samen een dobbelspelletje doen om zo hun eigen tekening te maken heeft toch wat schattigs? Het was ook nogal een contrast met de spermavloer, die de verdieping boven ons te bewonderen (en te verafschuwen) viel.
Even fanatiek als bij de Københavner Kaos struinden we in groepjes de stad door op zoek naar het beste beeld om bijvoorbeeld hygge en de lokale bevolking vast te leggen, wat ongetwijfeld her en der de aandacht heeft getrokken…
Met een korte tussenstop bij het hostel zetten we de busreis in naar Pico Pizza waar we konden genieten van een prachtige bedankspeech van Eva als voorgerecht, heerlijke pizza’s als hoofdgerecht en tiramisu als dessert. De open bar was hierbij voor menig student een welkome toevoeging.
Zomaar ineens was de laatste dag al aangebroken, boeee! Aan het einde van deze intensieve tocht stond ons gelukkig een rustig programma te wachten, met veel ruimte om nog de laatste souvenir- en boekwinkeltjes in te duiken, evenals de botanische tuinen te bezoeken.
Als laatste activiteit in Kopenhagen bezochten we het Rosenborgslot, met als hoogtepunt de kroonjuwelen. In de kelder van het slot moest je doodstil zijn, omdat de deuren van een halve meter dik anders dichtvielen. Ik word soms nog steeds badend in het zweet wakker van de Duitsers achter me die dat bordje gemist hadden.
Niet iedereen was echter even onder de indruk van al dat pracht en praal…
In de laatste uren die ik van deze prachtige stad mee zou krijgen heb ik in een park achter het Rosenborgslot gelegen en – tevergeefs – mijn best gedaan om niet te verbranden, waarna we dineerden op de kade in de ondergaande zon en ons terug haastten naar het hostel voor een afsluitende borrel.
Bepakt en bezakt namen we plaats in de bus, waar we (nog steeds niet foutloos) onze koppen telden, gevolgd door een groot applaus. Lotte zwaaiend achterlatend, vertrokken we richting ons oude vertrouwde Nijmegen. Onderweg stonden ons nog een busquiz en een boottochtje te wachten, waarna het al snel stilviel. Ondanks de file kwamen we een nette elf uur na vertrek aan op de Wedren, waar iedereen in een voorzichtige ochtendzon huiswaarts kon.