Tekst: Floor Toebes
Poster: Nijmeegs Boekenfeest
‘Schrijvers,dichters, journalisten, tekenaars, muzikanten, dragqueens, filosofen, acteurs en dj’s reizen af naar Nijmegen voor de moeder aller Boekenfeesten!’, las ik op Facebook. Vol enthousiasme en hoge verwachtingen ging ik zaterdag met een paar vrienden naar De Vereeniging voor het Boekenfeest. Terwijl we het Keizer Karelplein naderden, speurde ik de parkeerplaats af naar dragqueens en dj’s.Niets van dat alles. Groepjes grijs met af en toe iemand jonger dan 40. Het gevoel dat ik op de verjaardag van mijn opa en oma was beland, werd even afgenomen door niemand anders dan onze befaamde SVN’ers Nina en Vincent. Toen ik mijn jas uitdeed, viel me op dat iedereen zich had opgedoft. Vrouwen in mantelpakken en mannen in pak. Ik viel een beetje uit de toon met mijn trui en spijkerbroek. Dit was dus duidelijk niet Onbederfelijk Vers 2.0.
Op het programma stonden vrijwel alleen maar vrouwen, op – ironisch genoeg – de schrijver van het Boekenweekgeschenk, Jan Siebelink, na. Voor het thema ‘De moeder de vrouw’ is het natuurlijk toepasselijk om veel vrouwen te laten spreken, maar toch blijft het bijzonder dat een man de eer heeft om het Boekenweekgeschenk te schrijven. Ach ja, de avond zou gevuld worden met vele grote namen van feministische schrijvers en beloofde veel goeds.
De avond werd afgetrapt door stadsdichter Wout Waanders, zelf ooit student Nederlands aan de RU. Nadat hij een gedicht over ouderschap had voorgedragen, maakte hij plaats voor Francine Oomen. Als kind heb ik alle delen van haar serie Hoe overleef ik? verslonden. Supergaaf om haar in het echt te zien. In mijn enthousiasme had ik niet even gekeken waar het interview over zou gaan. Enigszins verbaasd luisterde ik naar een discussie over de overgang. Ondanks dat dit ver van me afstaat (gelukkig), had Oomen al snel mijn aandacht. Met veel humor en overgave vertelde ze over haar nieuwste boek: Oomen stroomt over.
Na Francine Oomen volgde een lezing van Els Kloek. Ik had geen flauw benul van wie ze was en wat ze deed. De lezing was in een kleinere zaal waar mensen al klaar zaten op kartonnen krukken. Wij konden nog een plekje aan de zijkant bemachtigen,vlak bij wat schrijvers. Als ik wat netter aangekleed was, had ik misschien de ballen gehad om te netwerken. Hoe dan ook, Els Kloek had blijkbaar een encyclopedie over belangrijke vrouwen in de geschiedenis geschreven. Hoe hip de ruimte ook was aangekleed, ik vond het gesprek net zo taai en droog als de colleges Fonetiek. Het publiek was echter zeer geïnteresseerd en luisterde vol aandacht.
Interessanter was het interview met Jan Siebelink. Het hele interview ging over zijn Boekenweekgeschenk dat over zijn vader gaat. Ergens zal hij een verkeerde memo hebben gekregen, want het thema is gebaseerd op het gelijknamige gedicht de moeder de vrouw van Nijhoff, niet op ‘de vader de man’. Frappant dat de CPNB daar geen stokje voor gestoken heeft.
Het hoogtepunt van de avond was zonder twijfel het interview met Saskia de Coster en Hanneke Hendrix. Uitgebreid vertelden ze over het hebben van moeders, het zijn van een moeder en natuurlijk over hun boeken. De Costers nieuwste boek Nachtoudersvertelt haar verhaal over niet-biologisch moederschap.
We sloten het Boekenfeest af met het bemachtigen van de handtekening van De Coster. Dit klinkt nu heel wat cooler dan hoe het was. Zenuwachtig als we waren, kwamen we niet uit onze woorden en noemden we pseudo-professioneel het postmodernismewaar we een college over hebben gehad. Ik had wel door de grond kunnen zakken.Maar die handtekening heb ik mooi op zak! Op de trap achter ons verschenen uit het niets echte dragqueens. Ze zijn toch nog komen opdagen. Misschien zou het Boekenfeest dan toch niet in de woonkamer van mijn opa en oma hebben gepast.