Tekst en foto: Merijn Meijntz
Het zijn natuurlijk vreemde tijden waarin we nu leven en dat zorgt voor rare situaties. Sommige dingen lopen veel soepeler dan we gewend zijn en van andere zouden we willen dat het allemaal niet zo moeizaam ging. Vaak biedt het uitwisselen van ervaringen houvast en daarom voer ik iedere maand een gesprek met iemand van de opleiding Nederlandse Taal en Cultuur.
Deze maand bijt ik het spits af. Mijn naam is Merijn Meijntz en ik ben dit jaar eerstejaars Nederlandse Taal en Cultuur. Ik ben achttien jaar oud en doe naast heel veel lezen en schrijven eigenlijk belachelijk weinig.
Het social distancing heeft mij in het begin eigenlijk heel veel rust gebracht. Ik zat midden in de laatste ronde schoolexamens toen alles ineens dicht moest. In eerste instantie was er nog veel onrust vanwege de eindexamens, maar toen bleek dat deze niet door zouden gaan, had ik ineens alle tijd om de resterende schoolexamens af te ronden en daarmee ook veel tijd voor mezelf. Pas begin juni drong het tot me door dat ik me eigenlijk heel erg aan het vervelen was. Ik was dan ook blij dat ik in september weer iets kon gaan doen.
Waar ik tegenaan loop
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet de grootste fan ben van de online colleges. Ik merk dat ik veel moeite met concentreren heb en dat is iets wat ik helemaal niet van mezelf ken. Ik denk dat ik mijn aandacht er twintig minuten bij weet te houden voordat ik alweer bezig ben met andere dingen. Ik vind het daarnaast erg moeilijk om zo lang met een beeldscherm bezig te zijn. Ik krijg er vaak hoofdpijn van of kan de tekst die ik lees in mijn hoofd niet verwerken. De pauzes die docenten tussendoor inlassen kan ik dan ook erg waarderen! Ondanks alles probeer ik er dan toch maar gewoon het beste van te maken.
Verder moet ik zeggen dat ik het contact met mensen langzaam heel erg begin te missen. Als introvert had ik niet verwacht dit ooit te zeggen, maar op het moment zou ik het erg leuk vinden om mijn klasgenoten wat beter te leren kennen of met vrienden ergens een drankje te doen. Bovendien heb ik de helft van de groep eerstejaars eigenlijk nog helemaal niet kunnen leren kennen. Doordat alleen werkcolleges op campus plaatsvinden en die alleen met de werkgroep zijn, heb ik nog geen colleges op campus gehad met de mensen uit de andere werkgroep. Dat is wel een beetje zonde…
De positieve ontwikkelingen
Ik ben eindelijk door mijn TBR (to be read) heen! Ik heb in het voorjaar alle tijd gehad om de boeken die al jaren op mijn plank staan en me al die tijd smeekten om ze eens te lezen dan toch de aandacht te geven die ze verdienden. De quarantaine bracht dus ook zeker nog goede dingen met zich mee. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Wat me misschien wel het meeste verbaast, is dat ik mezelf langzaam ben gaan vinden. Het boeit me een stuk minder wat andere mensen denken van de dingen die ik doe en ik kom er langzaam achter wat ik wel en niet belangrijk vind. Ik twijfel of dat komt door de quarantaine of omdat ik net ben gaan studeren, maar het is in ieder geval een interessante ontwikkeling.
Ik denk dat ik sinds de uitbraak ook een stuk productiever ben geworden. Dat zal deels zo zijn omdat ik gewoon niets anders te doen heb, maar ook omdat ik nu de tijd heb om een goede planning te maken en het op tijd zie als iets waarschijnlijk niet gaat werken. Ik wist eerder ook wel een planning te maken, maar nu heb ik er meer rust voor en ik denk dat ik er wat meer afstand van kan nemen als dat nodig blijkt te zijn.
Daarnaast is het niet geheel onbelangrijk dat ik tijdens de eerste lockdown mijn eigen boek heb laten drukken. Ik heb het verhaal voor mijn profielwerkstuk geschreven en had nadat ik dat had ingeleverd natuurlijk alle tijd om er iets moois van te maken. Nee, het is niet uitgegeven, maar het is wel erg gaaf om je eigen werk op je boekenplank te hebben.
Iets nieuws
Ik heb tijdens de uitbraak ook iets nieuws uitgeprobeerd. Toen de diamond paintings in de mode raakten, kon ik het natuurlijk niet laten om hier geld aan uit te geven en mijn tijd te verdrijven met iets hersenloos. Uren werk heb ik erin gestoken en veel rugpijn, nekklachten en frustraties verder (want die vreselijke steentjes wilden soms gewoon niet op hun plek blijven zitten!) was het prettig om het werk met een gerust hart aan de kant te kunnen leggen. Het was een soort obsessie geworden. Het ding móést af! Ik denk dat het bij eens en nooit meer zal blijven.
Ook heb ik in de tussentijd leren koken. Ik besefte me zo rond april dat het misschien toch wel handig was als ik mezelf van een fatsoenlijke maaltijd kon voorzien als ik op kamers ging wonen. Ik had mezelf namelijk voorgenomen om enigszins gezond te eten als ik alleen was en dan is iedere dag pizza bestellen of magnetronmaaltijden maken misschien niet de allerbeste optie… Ik weet inmiddels gelukkig hoe ik mijn boontjes moet koken, een heerlijke maaltijd kan maken met een zak Hak chili sin carne en een belachelijk lekkere vegetarische bobotie op tafel kan zetten. Ik red me in ieder geval wel.